Wednesday 20 April 2016

मेरो डायरी ४४ (थ्याङ्क्कु मा, थ्याङ्क्कु पा)

मै कभी बतलाता नही, पर तेरी फिर्क तो कर्ता हु ना मा  बलिउडका मिष्टर प्रर्फनिष्ट आमिर खान अभिनित चलचित्र ‘तारे जमिन पर’ को ‘मेरी मा’ बोलको गीत जब जब सुन्छु तबतब हजुरको यादले औधी सताउँछ ममी । जब जब गीत अगाढी बढ्दै जान्छ म त्यसमा आफुलाई भेटाउँछु, गीतले यु तो मे बतलाता नही पर तेरी परवाह कर्ता हुना मा’  भन्दै गर्दा यी शब्दले मेरो यर्थात बोले जस्तो लाग्छ ।
Thank you Mom, Thank You Pa...
हो ममी हजुरको कति ध्यान राख्छु भनेर कहिल्यै भनेन, हजुरलाई कति मायाँ गर्छु भनेर कहिलै व्यक्त गरिन् । लामो समय घरमा हुदा आफै कोठामा बढी रमाउने मेरो बानीलाई कतिले एकोहोरो मान्छे रैछ भन्दा हुन् । पछि उमेर बढ्दै गएपछि साझ विहान घर र बाकीं समय बाहिरै वित्न थाले । अचेल त झन स्नातकोत्तर अध्ययनका लागी काठमाण्डौ आउँदा हजुरसँग लामो समयका लागी छुटिनु परेको छ । मान्छेहरुले मलाई एकोहोरो मान्छे भनेर भन्नुलाई म अन्यथा लिन्न मम्मी । मेरो बानी नै त्यसै छ, म कुनै एक काम गर्न थाले भने त्यसै काममा बढी ध्यान केद्रित गर्छु, दायाँबायाँ के भईरहेको छ केही मतलब हुदैन् । घरमा हुदाको बढी समय कोठैमा वित्ने गर्छ । त्यति धेरै बोल्दिन तर हजुरलाई त सवै थाहा छ, म नबोले पनि मन देखि हजुरहरुबारे हमेशा चिन्तित रहन्छु । हजुरहरुलाई कसरी सुखी र खुशी राख्न चाहान्छु त्यो कुराले मस्तिष्कमा सधै बास गरिरहन्छ ।
आजको दिनबाट म एक बर्ष अझै जवान भएको छु, मम्मी । कञ्चनपुरको कुनाबाट तपाईले दिदि, दाई र मलाई हुर्काउँदै आज यहाँसम्म पुर्याउनु भयो । हाम्रो परिवारको न कुनै सदस्य जागीर गर्थे, नकसैको व्यापार थियो, न हामीसँग पुर्खौली सम्पत्ती थियो । बुवा धेरै पढ्नु भएको पनि थिएन तर उहाँको अबिरल लगनशिल, मेहनत त्यसमा हजुरको साथले आज केही नभएका हामीसँग केही छ । राम्रो घर छ, विहान बेलुका मज्जैले खाना पुगेको छ । परिवारमा भाउँजु, छोरी थपिएकी छिन् । म काठमाण्डौ पढ्दै छु । हामी खुशी छौ, सुखी छौ । यो सवै हजुरहरुको पसिना अनि मेहनतको प्रतिफल हो बुवा ।
family
तपाईहरुको दुख प्रत्यक्ष आखाले देखेको छु मेलै । हजुरले हाम्रो लागि भनेर आफुहरुको सम्पुर्ण जीवन सुम्पिनुभएको छ । बुवा, ममी हजुरहरुको ईच्छा छ, छोरो आफ् खुट्टामा उभिएको हेर्ने । त्यसैले त आजसम्म हजुरहरुले आफु ठुलो कष्ट उठाएर पनि मलाई सिन्को भाच्न दिनुभएन् । कहिले आफैलाई अप्ठारो लाग्छ बाबाममी, उमेरले यत्रो भैसके तर पनि आजसम्म घरको जिम्मेवारी कुनै उठाएको छैन् ।
हजुरहरुको मसँगको विश्वास पनि गज्जबको छ । म विहान देखि बेलुका आफ्नै कामले कता कता व्यस्त हुदाँ समेत तपाईहरुले कहिल्यै रोक्नु भएन् । तपाईहरुको विश्वास पनि तोडिन् मैले अनि जन्म दिनमा बाचा गर्छु फेरी पनि तपाईहरुको विश्वास कहिल्यै तोड्ने छैन । यो छोराले तपाईहरुको विश्वासलाई सधै कायम राख्दै तपाईहरुलाई सधै हास्ने बाहाना दिईरहने छ ।
जानी अन्जानी कतिपय पलमा तपाईहरुको मन दुखाए पनि होला । कतिपय वेला तपाईहरुले भनेको पनि मानिन् होला । कतिपय वेला तपाईहरुले हिड्न अह्र्राउनु भएको बाटो हिडिन होला । कतिपय बेला हजुरहरुले दिनुभएको खादिन भन्दै मन दुखाए होला । तर हजुरहरुले सधै सवै कुरा मेरो नादानी मानेर सहजै माफि दिनु भयो । मैले यसो गर्छु भन्दा कहिल्यै नाई भन्नु भएन्, मैले यता जान्छु भन्दा कहिल्यै रोक्नु भएन् । अझ मैले गरेका साना तिना गल्तीहरुको सधै बचाउँ गर्नु भयो । आमाबुवाले आफ्ना छोराछोरीलाई दिने मायामा हजुरहरुले कहिल्यै कमी हुन दिनु भएन् । मैले कहिल्यै कमीको महशुस पनि हुन पाईन् ।
हजुरहरुकाे अाशिर्वाद सधै पाइरहन पाउँ ।
मलाई थाहा छ, बाबाममी घरका आवश्यकताहरु दिनप्रतिदिन बढ्दै गईरहेका छन् । हजुरहरुको उमेर बढ्दै गएर गल्दै जानु भएको छ । हजुरहरुलाई स्वास्थ्यको समस्यालाई यो उमेरमा केही सताउन थालेको छ । ममी हजुर अझै पनि आफ्नो स्वास्थ्यले अन्तिम समयसम्म भ्याएसम्म हाम्रा लागी मेहनत गरिरहनु भएको छ । अब हजुरहरुले आराम गर्नुपर्ने अवस्था हो, ममीबुवा ।

साथी प्रबेश र म स्कुल पढ्दा
अध्ययनका लागी काठमाण्डौ आएका वेला हजुरहरुसँग भेट अनि कुरा हुन पाएको छैन । छोराले वास्ता गर्दैन नठान्नु होला । मैले फेर्ने प्रत्येक श्वासमा तपाईहरु हुनुहुन्छ । तपाईहरु हुनुहुन्छ र पो म छु । यस जन्मदिनबाट तपाईहरुलाई सधै खुशी अनि सुखी राख्ने बाचा गर्दछु । जिन्दगीले जहासुकै पुर्याओस तपाईहरुलाई आफुबाट कहिल्यै टाढा हुनेछैन । अन्त्यमा अबेर रातीदेखि नै जन्मदिनको शुभकामना दिनुहुने मेरा सम्पुर्ण साथीहरु प्रति हार्दिक आभार व्यक्त गर्दछु । जिन्दगीमा आजसम्म तपाइहरुको साथले यहाँ पुगे र बाकीं जिन्दगीमा तपाई सम्पुर्णको साथ यसरी नै पाउँने आशा छ ।



Monday 11 April 2016

मेरो डायरी ४३ (सप्राइज)


शनिबारको दिन । सधै झै दिन व्यस्त नै रह्यो । स्नातकोत्तरमा सेमष्टरमा अध्ययन सुरु गरेपछि विहान क्याम्पस, अनि दिउँसो कार्यशाला, अनुसन्धान तथा अध्ययनमा दैनिकी व्यस्त बन्न थालेको छ । केही फुर्सदिलो हुन, शनिवार कुर्नै पर्छ । कयौ असाईनमेन्टहरु बाकीं हुन्छन् तर पनि हाप्पी स्यार्टडेको बाहनामा विहान केही अबेर गरि उठिन्छ । हप्तामा एक दिन विदा दिने चलन जसले चलायपनि त्यो सवैका लागि फलदायी बनेको छ । बाल्यकालमा शनिबारको मज्जा वेग्लै । न स्कुल जानुपथ्र्यो न धेरै होमवर्क नै हुन्थ्यो । घरमा आमावुवाले पनि अन्य दिनको झै पढ्पढ भनेर किचकिच गर्दैन थिए । मज्जाले सुत्न पाईन्थ्यो, मज्जाले खेल्न पाईन्थ्यो, बजार डुल्न जान पाईन्थ्यो । त्यो बालापनको कुरा । उमेर बढ्दै गएपछि शनिवारको महत्व अझै बढ्दै गयो । कार्य व्यस्ततामा

धेरै भैसकेको थियो बानेश्वर चोक तिर ननिस्किएको । कोठाबाट १० मिनेट जतिको पैदल दुरीमा पर्दथ्यो बानेश्वर चोक । अनेक थरि मान्छेहरुसँग भेट हुने गर्दछ बानेश्वर चोकमा । चोक पुग्नुको मेरो पनि उदेश्य त्यही थियो, कही कतै कोही चिनेका भेटिन्छन् कि । आफ्नो शहरबाट अर्को शहरमा कोही आफ्नो चिनेको मान्छे भेटिदाको आनन्द अनि उनीहरुसँग मनका कुरा साट्दाको खुशी शाब्दिक रुपमा बयान गर्न गाह्रो पर्दछ । तर बानेश्वर चोकको विशेषता हजारौ मान्छेहरु ओहोर दोहोर गर्ने त्यहाँ कोही धेरै बेर अडिन्नन । किनकी सवैलाई आ आफ्नो गन्तव्यमा पुग्न हतार हुन्छ । सवै आ आफ्नो कर्ममा व्यस्त छन्, हुन्छन् ।

कोठा बन्द गरे, कानमा एअरफोन हाले र पुराना हिन्दी एभरग्रिन गित बजाए । गितको सुरमा एक्लै बानेश्वर चोक तिरको यात्रा तय गरे । कोठाबाट निस्कदा मन बेचैन जस्तै लाग्थ्यो । खै किन हो, केही कुराको आभास हुदै थियो । आफै आफै केही चल्दै थियो मन् । चोक पुग्दा चार पाँच वटा गित सुनिसकेछु । चोकको सेलिंगमा बसे अनि चारैतिर आखाँ डुलाउँन सुरु गरे । सवै आ आफ्नो कर्ममा व्यस्त देखिन्थे । ट्राफिकहरु जाम नहोस भन्नेमा शर्तक थिए, पानी पुरीवालाकोमा चार पाँच वटा युवतीहरुको समुह झुण्डिएकै थियो । खुद्रा व्यापारीहरु घोक्रो सुक्दासम्म कराईरहेका थिए । आधा बाटो काट्नमा व्यस्त थिए त आधा आ आफ्नो गन्तव्यमा जान हतारिदै थिए । सवैलाई आफ्नै अन्दाजले नियालिरहेका मेरा आखाँ भने एउटा अनुहारमा आएर अडिए । मेरो पश्चिम पट्टीबाट एकजना युवती आफ्नो साथीसँग मज्जाले गफिदै, मन्द मुस्कानका साथ मेरा तिर अघि बढ्दै थिईन् । कर्ली कपाल, ठिक्कको जिउँडाल, अनि क्युट अनुहार । त्यो अनुहार मेरा लागि परिचित अनुहार थियो । तर धेरै भैसकेको थियो त्यो अनुहारलाई मैले देख्न नपाएको । जति नजिक आईन मेरो ढुकढुकी अझै बढ्न थाल्यो ।

मान्छेहरुको भिडमा उनको नजरमा म अझै परेको थिएन्न तर मैले आखाका परेली नझिम्काई उनीलाई हेरी रहे । उनी र मेरो नजिकपन केही सेकेण्डको दुरीमा थियो र उनले दिशा मोडिन् र बाटो काट्न दक्षिण तिर फर्किइन् ।
सायाँ ! मेरो मुखबाट शब्द निस्कियो । केही बेर रोकिएको श्वास फेर्दै मैले उनको नाम लिए तर उनीबाटो काट्न अघि बढिसकेकीले मेरो आवाज उनीसामु पुग्न सकेन् । धनगढी छोडेपछि सायाँलाई धेरै समय भैसकेको थियो नभेटेको । तर काठमाण्डौ आएर पनि मलाई किन थाहा नदिएकी होली ? मनमा प्रश्न खेल्न थाल्यो । मनमुटाब त केही भएको थिएन तर धेरै भैसकेको थियो उनीसँग बोलचाल नभएको । त्यहि भएर पो उनले बताउँन आवश्यक ठानिन्न कि ?

अनेकन् प्रश्नहरु एकपछि अर्को गर्दै मनको पोखरीमा डुबुल्की लगाईरहेका थिए । त्यतिञ्जेल उनी सडक पार पुगिसकेछिन् । मैले उनलाई पन्छाउँने निधो गरे, म बाटो पार पुग्दा उनी बसमा चडी सकेकी थिईन् र बस घुईकिसकेको थियो । म लगत्तै अर्को बसमा चडे र उनको बसको पिछा गर्न थाले । कोटेश्वर बसस्टपमा उनको बसबाट उनी झरेको मैले हेरिरहेको थिए र म पनि झरे । उनी केही अघि पुगेकी थिईन् मैले पच्छाईरहे । दुई मिनेटको बाटो हिडेपछि उनी एक घरभित्र पसिन् तर मैले अहिले बोलाउँने आट गरिन् । सोचे उनी बस्ने घर देखि सके अब उनीलाई सप्राईज दिनेछु । केही छिनमा त्यहाबाट निस्किए र कोठा आए । अब अर्को दिनको व्यग्र प्रतिक्षा थियो जुन दिन म सायाँलाई सप्राईज दिउँ तर सप्राईज त उनले दिएकी थिईन काठमाण्डौमा विना जानकारी आएर नि ...
(क्रमश, बाकीं मेराे डायरीकाे अर्काे अंकमा)