मेरो डायरी – १२ (जन्मदिन विशेष)

                                                                                         मिती : २०७२ बैशाख ९ गते । 

फेसबुकमा एकाउन्ट खोले देखि पहिलो पल्ट मलाई यति धेरैले मायाँ गर्नु हुदोँ रै छ भन्ने कुराको आभास हुदैँछ, आज सायाँ । बैशाख ९ गते अर्थात मेरो जन्मदिनमा धेरैले फेसबुक, कतिले म्यासेज अनि कल गरेर शुभकामना दिनुभएको छ । धेरै चिनजानका, केही नचिनेका तथा कोहीबाट अपेक्षा नगरेकाहरुले पनि जन्मदिनको शुभकामना दिनुभएको छ । मेरो जन्मदिनको शुभकामना दिनुहुने सवैलाई धेरै धेरै धन्यवाद ।

जन्मदिन हरेकका लागि बिशेष हुने गर्दछ, अझ यो बिशेष दिनमा विशेष मित्रहरुले गर्नुभएको उईसले त झन खुशी थपी दिदो रहेछ । धेरैले शुभकामना दिईरहदाँ आफ्ना जिग्रीहरुले उईस गर्दा त झन डबल खुशी पो भईदो रहेछ त, अरुले उईस गरिरहेको अवस्थामा पनि उनीहरुले कति खेर उईस गर्छन भनेर एक किसिमको पखाई नै हुदोँ रहेछ । मलाई अझै याद छ, मेरो अघिल्लो बर्थ डे मैले घर मै सवै जिग्रीहरुका साथ धुमधामले मनाएको थिए । तर यो बर्ष सवै आ आफ्नो काममा व्यस्त भएकाले त्यो सम्भव भएन, सवैले फरक फरक तरिकाले शुभकामना दिए । मेरा साथिहरुले कसरी शुभकामना दिए तिमीपनि थाहा पाउँ है त सायाँ ।

सुमन, मिन, शुशि, रेखा, म, नृप, अनि हरी

निद्रा खुल्दा विहान सवैभन्दा पहिलो मोबाईलमा म्यासेज भान्जीको थियो, उनले हाप्पी बर्थडे मामा लेखेर पठाएकी थिईन । यो त निती जस्तै भैसकेको छ, जहिले नि मेरा भान्जीहरुले विहानै मलाई म्यासेज गरेका हुन्छन । अनि उनीहरुलाई केक काट्न हतार हुन्छ, भन्छन मामाँ हामीलाई लिन कति खेर आउनुहुन्छ । गतवर्ष त उनीहरुको अनुरोधमा हल्का बर्थडे मनाएको थिए तर यो बर्ष त्यो सम्भब भएन । थ्यांकु भेरी मच भान्जी । त्यस लगत्तै मानमतिको म्यासेज आयो, अनि लेखपालको अनि तारा जि को । तिनवटैलाई धेरै धेरै धन्यवाद ।

भान्जीहरू प्रेरणा र प्रकृतीका साथमा म 

भान्जीको शुभकामना त विहान मात्रै थियो, सायाँ तर तिमीले साझँ १२ बज्न नपाउँदै उईस गरेकी थियौ । अघिल्लो दिन ११ बजे नै उईस गरेर तिमीले भन्यौ, अरुले मेरो भन्दा अगाढी उईस गर्न नपाउन भनेर १ घण्टा अगाढी नै उईस गरेको । तर म कहाँ मान्ने वाला थिए र त्यो कुरालाई । मैले नमान्ने बताएपछि तिमीलाई फेरी १२ बजे दास्रो पल्ट उईस गर्न बाध्यता पर्यो है । अर्को दिन दुवै मिलेर सँगै बर्थडे मनाउने बिचार थियो हाम्रो तर तिम्रो एक्जाम अनि ज्यानलाई पनि केही सञ्चो हुन नसकेकाले म आउन असमर्थ रहेको जानकारी तिमीले विहान म्यासेजबाट दियौ । मैले पनि एक्जाम राम्रोसँग दिनु अनि ज्यानलाई चाडो सञ्चो होस भने ।

सुमन दाईको के कुरा गर्नु, सायँद उहाँलाई एनजिओका डलर छाप्न फुर्सद भए पो मेरो बर्थडेको सम्झना हुन्थ्यो । मेरा जिग्रीहरुमा सवैभन्दा पाको मान्छे उहाँ तर खै उहाँले कसरी विर्सनु भयो मेरो बर्थडे । हुन त उहाँ  फिल्डमा हसुलिया जानुभएको छ, एकदिन अगाढी मात्र फोनमा कुरा हुदाँ कामको चाप अत्याधिक रहेको भन्दै हुनुहुन्थ्यो, सायद कामको चापले मेरो बर्थ डे को सम्झना आएन छ, उहाँलाई । हामी साथि भएको ६ बर्ष भन्दा बढी भैसकेको छ, उहाँले सायदै मेरा यस अघिका बर्थ डे हरु मिस गर्नु भएको छ होला ।

हरी, हरीको बारेमा के भनुँ सायाँ तिमीलाई । उसको त कुनै अत्योपत्यो नै छैन । उसलाई मेरो बर्थ डे आज हो भन्ने पनि थाहा नभएको हैन । अघिल्लो दिन पनि हामीसँगै थियौ । तर पनि साझँसम्म न उसको म्यासेज, न कल । बडा अचम्म छ बा, जसको प्रत्यक्ष सम्बन्ध अरुभन्दा बढी छ, जो नजिकै छ, जसलाई सवै थाहा छ, उ नै टाढा भर्ईदियो त, सायँद आउँदो १४ गते उसको बिवाह हुदैँ त, त्यसको तामझाममा व्यस्त भयो होला केटो ।
हरीकी हुनै लागेकी नयाँ दुलही उर्मी एक अर्थमा साथी नै हुन सायाँ, उनलाई पनि विवाहको तयारी गर्न भन्दा अरु कहाँ फुर्सद थियो होला त, ११ बजे तिर बल्ल फेसबुकमा उईस गर्ने फुर्सद पाईछिन अनि १ बजे तिर मोबाईलमा मिसकल आएको देखेथे ।

मिनको कहानी वेग्लै छ , दिउँसो १ बजेर ४८ मिनेटमा मिनको पहिलो मिसकल, अनि लगत्तै दोस्रो मिसकल, फेरी एकछिनको ब्रेक अनि १.५५ मा पुनः अर्को मिसकल । सायँद मिसकल गर्दा आफै उईस हुन्छ ठानेछ क्यारे त्यसले मिसकल बाहेक कल गरेर उईस गर्ने फुर्सद कहाँ उसलाई । मैले नि कल फर्काएन । मेरो बर्थ डे मा मैलै फोन गर्नुको औचित्य कहाँ रह्यो र ? केही समय अगाढी फेसबुकमा उसले म्यासेज गरेको रै छ । साझँ फेरी मिसकल दियो त्यसले, अनि मैले फोन फर्काए, एकछिन थर्काए, अनि मैले फेसबुकमा म्यासेज त गरेकै हु नि भनेर टार्यो ।

अब शुशिको कहानी सुन तिमी । शुशिले आज सम्मका मेरा हरेक बर्थ डे साझँ १२ बज्न नपाई उईस गरेकी छिन । तर त्यो क्रम यहाँ दोहोरिएन । उनले १२ त बजाईन तर दिउँसोको । दिउँसो १२.२४ मा शुशिको कल, मलाई एकछिन त फोन उठाउन मन लागेन अनि मिसकलमा सिमित रह्यो । फेरी दिउँसो १ बजे कल गरिन यो चोटी फोन उठाए । अघिल्लो दिन साथिको विहेमा व्यस्त भएकाले साझँ कल गर्न नपाएको बताउँदै थिईन उनी । यतिवेला म अलि व्यस्त थिएँ, उनीसँग धेरै कुरा हुन पाएँन ।

निर्पको कहानी छुट्टै छ, विहान १० बजेतिर फोन गरेर उ भन्दै थियो म त कस्तो विर्सेको अंकल यार । विहान फेसबुकमा हेरेर थाहा पाएँ । उसले फोन गर्नुभन्दा पहिले मलाई फेसबुक मार्फत उईस गरिसकेको थियो । उसले फोन गर्दा म बजार थिए, हल्का उसँग सेलिब्रेसन सोचेर उसलाई कैलाली पुल नजिक बोलाए, उ आफु कारखानामा रहेको र केही छिन मै आउने बताउँदै थियो । तर म आधा घण्टा कुर्दा पनि उ आएन र म विस्तारै घरतिर लम्के ।

प्रवेशलाई उल्टै मैले सम्झाउनु पर्यो, उईस गर्ने चलन त विर्सी सक्या जस्तो छ नि भनेर । अनि उ भन्दै थियो, सरी डियर मैले त आज ८ गते सम्भि रा को । उसले आठ गते सम्झे पनि फेसबुकमा त्यत्रो विधीले उईस गरेको चाही उसले देखेन होला त । बाहना पनि कस्तो बनाउँछन यार साथिहरु ।

विकास र चारुको के कुरा गर्नु अब, आफै थाहा पाउँन ।

माथिका सवै कुरा कुनै चित्त दुखाईले लेखेको हैन, साथिहरु । मलाई थाहा छ, तपाई सम्पुर्ण आ आफ्नो काममा व्यस्त हुनुहुन्छ, सुमन दाई फिल्डमा हुनुहुन्छ, हरी र उर्मीको यही १४ गते विवाह हुदैँ छ, मिन, चारु काठमाण्डौमा अध्ययनमै व्यस्त छ, निर्प, विकास आ आफ्नै कारखानामा विजी हुनुहुन्छ । अघिल्ला बर्षका  प्रसंगहरू फरक थिए । हामी सवैसँग खाली टाईम थियो र हामी एक ठाउँमा जमघट गरेर स साना कुराको सेलिब्रेसन गरेर मनाउथ्यौँ तर अब हामीलाई एक ठाउँमा जम्मा हुन पनि धेरै कुराले साथ दिनुपर्छ नत्र थोरै मात्र सम्भावना रहन्छ, त्यही कुरालाई ध्यानमा राखेर मैले शब्दहरुका माध्यमबाट सवै साथिहरुलाई मेरो डायरी को ११ औ अंकमा समेट्न खोजेको छु । डायरी लामो बन्दै गरेकाले सवै साथिहरुलाई डायरीमा अटाउन सम्भव देखिन, अन्त्यमा मलाई शुभकामना दिने सम्पुर्णलाई फेरी एकपटक हृदय देखि नै धन्यवाद दिन चाहान्छु ।

                                                                                                              क्रमश .........
यज्ञराज जोशी “सुमन”