Friday 30 October 2015

मेरो डायरी १६ (मुम्बई ­ गोवा टुर भाग १)

    धेरै भयो, सायाँ मेरा लागि क्रिकेट, एउटा प्यासन मात्र हैन दैनिकी पनि बनेको छ । त्यही सिलसिलामा नयाँ गन्तव्यको रेखा कोर्दै हामीहरु क्रिकेटको नर्शरी मुम्बईमा पुगेका छौ । हामीसँग एउटा टीम छ, उसले आफ्नो भविष्यलाई मजबुद बनाउँन हाम्रो साथ खोजेको छ । उनीहरुको सफल भविष्यमा देशको क्रिकेटको भविष्य तथा क्रिकेटको कायापलट गर्न हामीसँग पथप्रदर्शक धनगढी क्रिकेट एकेडेमीका अध्यक्ष सुवाश शाही हुनुहुन्छ । उहाँले देखाउनु भएको बाटोमा हामी यात्रामा हिडेको एकहप्ता बढी भईसकेछ, सायाँ ।

    टुरमा निस्कने दिन, दशैको टीकाको दिन । सुवाश सरले युवा खेलाडीहरुलाई अन्तराष्ट्रिय म्याच एक्सोजर दिन तथा उनीहरुलाई एउटा पुर्ण खेलाडी बनाउन झण्डै तिन महिना पहिले मुम्बई गोवा टुर आयोजनाको घोषणा गर्नुभएको थियो । धनगढी क्रिकेट एकेडेमीले प्रत्येक बर्ष अन्तराष्ट्रिय टुरको आयोजना गर्ने गर्दछ । त्यही क्रमलाई निरन्तरता दिदै एकेडेमीले यस पटक क्रिकेटको नर्शरी भनेर चिनिने भारतको मुम्बई तथा गोवा टुरको आयोजना गरेको हो, सायाँ ।
    टुरको तयारी तिन महिना पहिले देखि नै सुरु भएको थियो । सुवाश सरको निर्देशनमा एकेडेमीको व्यवस्थापकको हैसियतमा म र सहायक व्यवस्थापक विजय जी, दैनिक रुपमा तयारीमा जुटेका थियौ । टुरका लागि १४ खेलाडी छनौट गर्नुपर्ने, अभिभावकसँग छलफल, बजारमा दौडधुप, भम्रणको सम्पुर्ण व्यवस्थापन, खेलाडीहरुको प्रशिक्षण तथा अभ्यासमा खटिनु पर्नुे तथा नजिकिदै गरेको महान चाड दशैले हामी दुई जनै व्यवस्थापकहरुको दैनिकी  निकै व्यस्त बनाईदिएको थियो । यो समयमा हामीले घरमा कम र वाहिर बढी समय व्यतित गरौ, दशैमा घरपरिवार तथा साथीभाई भनेनौ वल्की एउटा निस्वार्थ महान उदेश्य लिएर अगाढी बढ्नु भएका सुवाश सरलाई साथ दिनु हामीले कर्तव्य ठान्दै त्यसमा अग्रसर भईरह्यौ ।
विदाइ कार्यक्रम
तिमीसँग पनि त्यस समयमा भेट भएन सायाँ, निकै कम मात्र तिमीसँग बोलचाल भयो । तिमीले कति पटक फोन गरौ, काममा केही विजी भएर उठाउन पाईएन, तिमीले पठाएका म्यासेजहरु रिप्लाई गर्न पाईन अनि तिमीले रिसाउँदै फोन काट्दा नि तिमीलाई फकाउँन समय दिन सकिन, सरी सायाँ । मलाई थाहा छ, सायाँ तिमी मलाई राम्ररी बुझ्छौ । तिमीले आज सम्म मेरा हरेक कुरामा साथ दिएकी छौ । त्यही भएर म ढुक्क छु, तिमीले कहिले पनि मेरो काममा ईन्टरफियर गरेनौ मेरा लागि त्यो भन्दा ठुलो कुरा के होला र सायाँ, मिस यु ।
राजु सर ।
    टीका सकेर, राजु घिंसिग (कान्तिपुरका खेल पत्रकार) तथा सार्थक भाईलाई लिन एअरपोर्ट गईयो । सधै एअरपोर्टभरी ट्याक्सी पाईन्थ्यो त्यही सोचेर दुवै जनालाई ट्याक्सीमा रिटर्न गराउने सोचमा हामी एअरपोर्ट पुगेका थियौ तर त्यस दिन एअरपोर्टमा ट्याक्सी पाईएन, एउटा त दशैको दिन सवै ट्याक्सीवाला दशैको टीका लगाउन व्यस्त अझै भारतको अघोषित नाकाबन्दीले देशैभरी पेट्रोलियम पदार्थको अभावले धेरै यातायातका साधन चल्न पाएका थिएनन । त्यसकै प्रभाव धनगढीमा पनि परेको थियो । एअरपोर्टमा ट्याक्सी नपाई पछि एउटा विकल्प स्वरुप हामीले राजु सरलाई विजय जीको बाईकमा होटल पुर्याउने व्यवस्था मिलायौ भने सार्थक भाई र म महेन्द्रनगर जाने गाढीमा मेनरोडसम्म पुग्यौ । एअरपोर्टबाट मेनरोड पुग्न २ किलोमिटर बाटो हो । बन्द तथा अभावको वेला बल्ल पाएको त्यो ट्याक्सीले २ किलोमिटरको दुई सय रुपैया लियो । अहो, कति महंगो । मेनरोडमा पुगेपछि बस, टेम्पो, ट्याक्सीका लागि केही बेर कुर्यौ । १० मिनेट कुर्दा पनि पाईएन । थुप्रै गाढीहरु आएपनि तर सवै भरिभराउँ मात्र । केही वेरमा एउटा बस रोकियो त्यसैमा चढेर हामी होटलका लागि निस्कियौ । तर बस नि चौराहासम्म मात्र जादो रहेछ, त्यहाबाट अटो रिक्सा चढेर वल्ल होटल पुग्यौ । होटलमा राजु सर र सार्थकलाई आरामको आग्रह गर्दै विजय सर र म फेरी आफन्तसँग टीका थाप्न घर तिर लाग्यौ ।

    साझँ फेरी एकपटक, के के तयारी पुरा भयो भनेर रिभिजन गरौ । आवश्यक सामाग्रीहरु एक ठाउँमा तयार गरौ । टुरका लागि सवै तयारी सकि सकेको थियो । अर्को दिन विहान हामी गौरिफण्टाबाट मुम्बईका लागि प्रस्थान गर्ने कार्यक्रम तय भईसकेको थियो । सो विहान यहाँका डिआईजी माधव नेपाल सरले हामीसवैलाई शुभकामना दिदै विदाई गरेसँगै हाम्रो यात्रा सुरु भयो ।  
                                                                                        क्रमश....