मेरो डायरी – १४ (हरी एक्सप्रेस भाग २)

मिती ः २०७२ जेठ १४ गते । 

हरी एक्सप्रेसको दोस्रो अंक आज उनीहरुको विहे भएको ठिक एक महिना पछि कोर्देै छु, सायाँ । एक महिना पछि बल्ल आज मेरो डायरीको १४ औ अंक तथा हरी एक्सप्रेसको भाग २ लेख्ने प्रयास गर्दछौ । अघिल्लो अंक लेखे पश्चात लाईफ थोरै विजी विजी रह्यो सायाँ, त्यही भएर केही ढिलो गरि यो अंक लेख्दैछौ ।

विजी सेडुल

बिचमा एनसिए डिसिए क्रिकेट सिरिज चल्यो, जसको सम्पुर्ण जिम्मेवारी मेरै काधँमा । धनगढी क्रिकेट एकेडेमीको म्यानेजर पद सम्हाले  देखि यो मेरो पहिलो ठुलो टुर्नामेन्ट थियो । जसलाई सफल पार्नु मेरो दायित्व थियो र आशा छ त्यस्तै भयो पनि । पाँच दिनको टुर्नामेन्ट सकुन्जेल कहिल्यै खाना टाईममा खान पाईएन, विहानै घरबाट निस्कियो अनि सुरु हुन्थ्यो सम्पुर्ण कुराहरुको व्यवस्थापन । आवश्यक कुराहरुको व्यवस्थापन गर्दा गर्दै दिन ढलेको थाहै हुदैन थियो । मैदान, खेलाडी, बजार, टेक्निकल लगाएत सम्पुर्णलाई एकै समयमा हेर्नुपर्ने, त्यसमाथि अझ त्यस्तो चर्को घाम । झण्ड जसो तसो टुर्नामेन्ट सकियो । ढुक्क भईयो । केही भएपनि फुर्सद मिलेको छ अहिले, खैर छोड यो सवै कुरा ।

अब फर्कउँ यो डायरीको मुख्य विषयबस्तु तिर । अघिल्लो डायरीमा हरी एक्सप्रेसको पहिलो भागमा हरीको विहेको कहानी, हामी उसको घरसम्म पुगेर रोकिएको थियो । यस डायरीमा उसको विहेको रोमाञ्चकता मुख्य विषयबस्तु हुनेछ । त्यस अघि यहि बैशाख २४ गते हाम्री अर्की साथी सुशिला भट्टको पनि विहे सम्पन्न भएको छ । उनीलाई पनि वैवाहिक जिवनको धेरै धेरै शुभकामना । उई अलवेज मिस यु सुशि ।

हरीको विहेको अघिल्लो साझँ नै हामी हरीको घर पुगिसकेका थियो । साथीहरुको तर्फबाट हाम्रो जम्बो टोली नै थियो । टोलीमा थिए मिन, जित सर, शुशिला, रेखा, लक्ष्मी,  सुनिता बहिनी र सुमन दाईपनि । विहेको साझँ केही बेर भएपनि हामीले नाचँगान गरौ, हल्का रमाईलो भयो । झण्डै १२ बजेतिर बल्ल निद्रा लागे जस्तो हुदै थियो । त्यो साझँ तिमीलाई मैले शुशि दिदिसँग चिनजान गराएको थिए, याद छ नि सायाँ । कत्तिबेर तिमी र शुशिसँग कुरा भाको थियो है । तिमी बोल्न केही अप्ठारो मान्दै थियौ रे । शुशि दिदि भन्दै हुनुहुन्थ्यो, मानौ पनि किन नाई जब की पहिलो पल्ट कुनै अन्जान व्यक्तिसँग तिमीलाई एक्कासी कुरा गर्न फोन सुम्पिएको थिए मैले ।

अर्को विहान सवेरै उठे साया, विहेको दिन तयार हुनुपर्यो । केही बेर विहेको गाडी श्रृंगारौ । मिन विहानै उठेर धनगढी हानिएको थियो । ९ बजेतिर बल्ल जन्ति हिड्ने तयारी भयो । हामी बसमा बस्यौं, बस ओभरप्याक थियो । खट्टा राख्ने ठाउँ थिएन । यति कम उमेरमा हरीले कत्ति धेरै साथीभाई र आफन्त कमाएको रहेछ भन्ने कुराको संकेत पनि थियो त्यो । जाने बेला १ घण्टा बढी आफन्त र साथिभाईको नाचे होलान । बल्ल १० बजे हाईवे पुगियो र त्यहाँबाट बल्ल गाढी अगाढी बढ्यो ।
अत्तरियामा मैले जानकी दिदि र भान्जालाई रिसिभ गर्नुपर्ने थियो । हरीको बिहेमा जाने भनेर उनीहरु अत्तरियामा हामीलाई कुरेर

बसेका थिए । अत्तरिया पुगेपछि दिदिलाई गाढीमा बसाए र म गाढीबाट ओर्लिए । शुशि र मिन बाईकमा आउँदि थिए । शुशिको बिहेको तयारी गर्नुपर्ने भएकाले उ विहेमा जान नभ्याउने भएकाले उसलाई धनगढी छोड्न मिन गयो भने म अत्तरियामा मिनलाई कुरेर बसे । झण्डै आधा घण्टा पछि मिन फर्कियो । त्यतिञ्जेल तिमीसँग फोनमा बात गर्दै समय कटाए सायाँ । मिन फर्किएसँगै हामी पनि बेहुलीको घर तिर हानियौ । तर घर कुन ठाउँमा हो हामीलाई केही थाहा थिएन । बाटोभरि अनेकन गफ गर्दे मिन र म झलारी अगाढी पुगेपछि भुपेशहरु हाम्रो पछाडी बाईक लिएर आए र हामी उनीहरुको बाईकको पछाडी लाग्यौ ।

तिनीहरुको बाईक ओभरस्पीडमा भएका कारण तिनीहरु हामी भन्दा धेरै अगाढी निस्किए, हामी फेरी एक्लै भयौ कता जाने केही थाहा थिएन । गड्डा चौकी हो भन्ने सुनेकाले हामीले बाईक उतै तिर मोड्यौ ठिक गड्डाचौकी पुगेपछि पछाडीबाट ट्याक्सी आयो र ट्याक्सीमा सवार थिए जन्तिहरु हामीले चिनेको अनुहार थियो पुष्प भाईको ।

उनीहरुलाई पनि बाटो थाहा नरहेछ उनीहरु हामीलाई सोध्दै थिए, कुन बाटो जाने हो भनेर । हिड्दै जादाँ फेरी भुपेशहरु हाम्रो पछाडीबाट टुप्लुक्क आएँ र उनीहरुले त्यहीबाट अगाढी जान सुझाएपछि हामी पनि त्यहीबाटो अघि बढ्यौ । केही बेरमा नाच्दै बेहुलीको घर पुग्यौ ।

विहेको औपचारिक कार्यक्रम सुरु भयो । हामीलाई भने वेहुली हेर्ने हतारो थियो । आज कै दिन देखि वेहुलीसँगको सम्बन्धमा पनि परिवर्तन आउँदै थियो । सधै मिस भनेर सम्बोधन गर्ने हामीहरु आज कै दिनबाट भाउजु भन्ने शब्दले सम्बोधन गर्ने भएका थियौ ।

विहेको औपचारिकता सकिएसँगै विहे साझँ ८ बजे पछि मात्र बनबेहडा पुग्यो । काम विशेषले दिउँसै धनगढी फर्किएको म, सुमन दाईलाई लिएर बिहे बनवेहडा पुग्नु अगावै वेहुलाको घर पुगि सकेका थियौ ।

हामी घर पुग्दा केही बहिनीहरु बेहुला र बेहुलीको कोठा सजाईरहेका थिए । हामीले पनि केही सजाउनमा सहयोग गरौ । साझँ विहे पुग्यो । केही वेर नाचगान गरौ, रमायौ । धेरै दिन पछि मैले विहेका केही तस्बिरहरु पाएको थिए । ति तस्वीरहरु यस डायरी मार्फत तिमीलाई देखाउने प्रयास गर्दैछु ।

  क्रमश .........
यज्ञराज जोशी “सुमन”