मिती ः २०७२ जेठ १४ गते ।
हरी एक्सप्रेसको दोस्रो अंक आज उनीहरुको विहे भएको ठिक एक महिना पछि कोर्देै छु, सायाँ । एक महिना पछि बल्ल आज मेरो डायरीको १४ औ अंक तथा हरी एक्सप्रेसको भाग २ लेख्ने प्रयास गर्दछौ । अघिल्लो अंक लेखे पश्चात लाईफ थोरै विजी विजी रह्यो सायाँ, त्यही भएर केही ढिलो गरि यो अंक लेख्दैछौ ।विजी सेडुल
बिचमा एनसिए डिसिए क्रिकेट सिरिज चल्यो, जसको सम्पुर्ण जिम्मेवारी मेरै काधँमा । धनगढी क्रिकेट एकेडेमीको म्यानेजर पद सम्हाले देखि यो मेरो पहिलो ठुलो टुर्नामेन्ट थियो । जसलाई सफल पार्नु मेरो दायित्व थियो र आशा छ त्यस्तै भयो पनि । पाँच दिनको टुर्नामेन्ट सकुन्जेल कहिल्यै खाना टाईममा खान पाईएन, विहानै घरबाट निस्कियो अनि सुरु हुन्थ्यो सम्पुर्ण कुराहरुको व्यवस्थापन । आवश्यक कुराहरुको व्यवस्थापन गर्दा गर्दै दिन ढलेको थाहै हुदैन थियो । मैदान, खेलाडी, बजार, टेक्निकल लगाएत सम्पुर्णलाई एकै समयमा हेर्नुपर्ने, त्यसमाथि अझ त्यस्तो चर्को घाम । झण्ड जसो तसो टुर्नामेन्ट सकियो । ढुक्क भईयो । केही भएपनि फुर्सद मिलेको छ अहिले, खैर छोड यो सवै कुरा ।
हरीको विहेको अघिल्लो साझँ नै हामी हरीको घर पुगिसकेका थियो । साथीहरुको तर्फबाट हाम्रो जम्बो टोली नै थियो । टोलीमा थिए मिन, जित सर, शुशिला, रेखा, लक्ष्मी, सुनिता बहिनी र सुमन दाईपनि । विहेको साझँ केही बेर भएपनि हामीले नाचँगान गरौ, हल्का रमाईलो भयो । झण्डै १२ बजेतिर बल्ल निद्रा लागे जस्तो हुदै थियो । त्यो साझँ तिमीलाई मैले शुशि दिदिसँग चिनजान गराएको थिए, याद छ नि सायाँ । कत्तिबेर तिमी र शुशिसँग कुरा भाको थियो है । तिमी बोल्न केही अप्ठारो मान्दै थियौ रे । शुशि दिदि भन्दै हुनुहुन्थ्यो, मानौ पनि किन नाई जब की पहिलो पल्ट कुनै अन्जान व्यक्तिसँग तिमीलाई एक्कासी कुरा गर्न फोन सुम्पिएको थिए मैले ।
अर्को विहान सवेरै उठे साया, विहेको दिन तयार हुनुपर्यो । केही बेर विहेको गाडी श्रृंगारौ । मिन विहानै उठेर धनगढी हानिएको थियो । ९ बजेतिर बल्ल जन्ति हिड्ने तयारी भयो । हामी बसमा बस्यौं, बस ओभरप्याक थियो । खट्टा राख्ने ठाउँ थिएन । यति कम उमेरमा हरीले कत्ति धेरै साथीभाई र आफन्त कमाएको रहेछ भन्ने कुराको संकेत पनि थियो त्यो । जाने बेला १ घण्टा बढी आफन्त र साथिभाईको नाचे होलान । बल्ल १० बजे हाईवे पुगियो र त्यहाँबाट बल्ल गाढी अगाढी बढ्यो ।अत्तरियामा मैले जानकी दिदि र भान्जालाई रिसिभ गर्नुपर्ने थियो । हरीको बिहेमा जाने भनेर उनीहरु अत्तरियामा हामीलाई कुरेर
तिनीहरुको बाईक ओभरस्पीडमा भएका कारण तिनीहरु हामी भन्दा धेरै अगाढी निस्किए, हामी फेरी एक्लै भयौ कता जाने केही थाहा थिएन । गड्डा चौकी हो भन्ने सुनेकाले हामीले बाईक उतै तिर मोड्यौ ठिक गड्डाचौकी पुगेपछि पछाडीबाट ट्याक्सी आयो र ट्याक्सीमा सवार थिए जन्तिहरु हामीले चिनेको अनुहार थियो पुष्प भाईको ।
विहेको औपचारिकता सकिएसँगै विहे साझँ ८ बजे पछि मात्र बनबेहडा पुग्यो । काम विशेषले दिउँसै धनगढी फर्किएको म, सुमन दाईलाई लिएर बिहे बनवेहडा पुग्नु अगावै वेहुलाको घर पुगि सकेका थियौ ।
हामी घर पुग्दा केही बहिनीहरु बेहुला र बेहुलीको कोठा सजाईरहेका थिए । हामीले पनि केही सजाउनमा सहयोग गरौ । साझँ विहे पुग्यो । केही वेर नाचगान गरौ, रमायौ । धेरै दिन पछि मैले विहेका केही तस्बिरहरु पाएको थिए । ति तस्वीरहरु यस डायरी मार्फत तिमीलाई देखाउने प्रयास गर्दैछु ।
क्रमश .........
यज्ञराज जोशी “सुमन”
