मेरो डायरी – १३ (हरी एक्सप्रेस भाग १)

मिती ः २०७२ बैशाख २२ गते ।

(आत्मिय मित्र हरीलाई दाम्पत्य जीवनको धेरै धेरै शुभकामना, सायाँ र सुमनको तर्फबाट)

झण्डै २ हप्ताको अन्तराल पछि मेरो डायरीको नयाँ अंक कोर्दैछु, सायाँ । तिमीलाई लाग्दो हो मैले डायरी लेखन छोडेकी भनेर तर त्यसो हैन, सायाँ । भुकम्पले देशलाई छेदविछेद बनाएको अवस्थामा मैले पनि मेरो कलमलाई तमाम भुकम्प पिडित नेपाली दाजुभाई तथा दिदिबहिनीहरुमा समर्पित गरेको थिए । देश नै ठप्प रहेका वेला मेरो कलम कसरी चल्न सक्थ्यो र ? यो अवधीमा धेरै थोरै विजी पनि भईयो सायाँ । केही महत्वपुर्ण कामहरु भए, धनगढी क्रिकेट एकेडेमीका व्यवस्थापकको जिम्मेवारी सम्हालेसँगै धनगढीमा चितवनको क्रिकेट टिम आयो, केही दिन उनीहरुको व्यवस्थापनमा खटिए, सँगसँगै धनगढी क्रिकेट लिग भाग २ को फाईनल खेल र समापन समारोहले क्रिकेटमा विजी बनायो ।
त्यस्तै यसै अवधीमा एउटा महत्वपुर्ण कार्यमा सहभागी हुने मौका मिल्यो । आत्मिय साथि हरि जोशीको बैवाहिक कार्यक्रम यही बैशाख १४ गते सम्पन्न भएको कुरा तिमीलाई अवगत नै छ सायाँ । तिमी व्यक्तिगत कारणले उसको विहेमा सामेल हुन सकिनौ तर मसँग भएका साथिहरुले कतिवेला पनि तिम्रो कमी महशुस हुन दिएनन । अझै तिमी त हरपल फोन मै उपलब्ध भएपछि तिमीबाट टाढा हुदाँका ति २ दिन काट्न त्यती अप्ठारो परेन सायाँ ।

लक्की मिन र जित सर 

भुकम्प अाएकाे वेला हामी बजारमै थियाै, मैले सुमन दाइकाे फाेटाे खिच्न भ्याएछु ।

विवाहका लागि भनेर मिन र जित सर काठमाण्डौबाट १२ गते विहान ९ बजेतिर धनगढी पुगेको थियो । त्यही दिन १२ बजे नेपालमा विनासकारी भुकम्प गयो । हजारौले ज्यान गुमाए, हजारौ घाईते भए, लाखौ घरबार विहिन भए । तर मिन र जित सर लक्की रहेछन । त्यस विहान म चितवन र धनगढीको म्याचको तयारी गर्दै थिए । विहान दुवै टिमलाई टस गराएर म्याच आरम्भ गराई म मैदानबाट बाहिर निस्किए, त्यतिवेला सम्म मलाई भेट्न भनि मिन अनि सुमन दाई पनि मैदान पुग्नु भएको थियो । मैदानबाट मिन, सुमन दाई र म एभरेष्ट बैक तिर लाग्यौ बैकमा मेरो थोरै काम थियो । बैकमा जित सर नि पुग्नु भयो, बैकको काम सकायर हामी चारै जना बैकको अगाढी उभिएका थियौ । जित सरले एक्कासी जमिन हल्लिएको थाहा पाउनु भएछ, र उहाँले सुरुमा हामीलाई भुकम्प आएको बारे जानकारी गराउनु भयो । लगत्तै विजुलीका तारहरु जोर जोरले हल्लिन थाले । अनि मान्छेहरु सवै घर पसलबाट बाहिर रोडमा हल्ला गर्दै निस्कन थाले । मैले मोबाईल निकालेर त्यो पलको फोटोहरु क्यामरामा कैद गर्ने कोसिस गरेको थिए । भुकम्प कति ठुलो गएको हामीलाई केही थाहा थिएन ।

पछि घर आउँदा मात्र थाहा भयो त्यो त ७.९ रेक्टर स्केलको विनाशकारी निर्दयी भुकम्प पो रहेछ । जसले वस्तीहरु उजाड गरिदियो, मानिसहरुलाई बेघर बनाईदियो ।

मिन र जीत सर त्यही साझँ नै विवाहको घर प्रस्थान गरे । मेरो भने चितवनको टिमको व्यवस्थापन गर्नुपर्ने भएकाले कहिले जाने केही टुंगो थिएन । १३ गते विहानको म्याच सकाएर ४ बजेतिर मात्र केही फुर्सद मिल्यो र त्यही टाईममा विहेमा बनबेहडा जाने सोच बनाए । बनबेहडा जानलाई मसँग अरु केही साथिहरु पनि थिए, उनीहरुलाई फोन गरे र तयार हुन भने । त्यति नै वेला मिनको फोन आयो, मिन र जित सर पनि बनवेहडाबाट फर्किएका रहेछन, उनीहरु १४ गते विहानै यहाँबाट जाने तयारीमा आएका रहेछन, तर मैले उनीहरुलाई पनि आजै साझ फर्कनु पर्छ भन्दै त्यही साझँ हाम्रो टोलीमा हिडाए । उता चौराहामा सुशि र रेखा १ घण्टा भन्दा बढी समय हामीलाई पर्खिरहेका थिए । उनीहरु घरीघरी फोन गरेर कतिवेला पुग्ने हो भनेर सोधिरहन्थे । म घरबाट २ जना बहिनीहरुसँगै निस्किए ।
शुशि र रेखाको एकघण्टाको पर्खाई हामी त्यहाँ पुगेसँगै सकियो । हामी हतार नगरी बसमा चडौ, मिनको थोरै काम भएकाले उ र जित सर केही छिनको गाडीमा आउने भए । म, शुशि रेखा, र मेरा दुई जना बहिनीहरुले लाईन लागेका बसहरु मध्ये सवैभन्दा छिटो हिड्ला भनेर अगाढीको बसमा बस्यौ, र पाँच जनालाई ठिक्क हुने भएकाले पछाडीको सिटमा गयौ । सुरुमा ती बहिनीहरु रेखा र शुशिसँग अपरिचित थिए, मैले परिचयमा केही सहजता ल्याईदिएसँगै उनीहरु एक अर्कासँग छिटै घुलमिल पनि भए ।

 हाम्रो साथिहरुको एउटा खासियत भनेकै यही भन्नु पर्छ कि उनीहरु जो सुकैसँग पनि चाडै घुलमिल हुनसक्ने क्षमता राख्दछन । छिट्टो हिड्दा भनेर अगाडीको बसमा चडेको त उक्त बसले झन बढी टाईम लाग्यो बसमा बसेको झण्डै २० मिनेटसम्म पनि उक्त बस हिड्ने कुनै छाटकाटँ थिएन । गर्मीमा साथिहरु बस भित्र उकुसमुकुस परिसकेका थिए, साथिहरुको बसप्रतिको आक्रोश उनीहरुको कुरा गराईमा र हाउँभाउँमा स्पष्ट देख्न सकिन्थ्यो ।
हामी बसेकै सिट नजिकै आईसक्रिम भन्दै एउटा आईसक्रिम बेच्नवाला करायो, र हामी आईसक्रिम नखाई बस्न सकेनौ । आईसक्रिम लिएसँगै बसपनि बल्ल अगाढी बढ्यो । हाम्रो मन पनि गाडीको गतिसँगै हरिलाई भेट्न  तिव्र गतिमा बढिरहेको थियो ।
झण्डै १ घण्टाको बस यात्रापछि बनवेहडा पुग्यौ, बाटो भरिका केही, उत्साह, केही रमाईलो, केही पुराना कुरा, शुशिको विहेको कुरा, रेखाको हासो साच्चै क्या रमाईलो थियो सायाँ । आखिर साथिको महत्व जिवनमा  कति हुन्छ उनीहरुले केही छिन मै पुष्टि गरिदिएका थिए । त्यो अवधीमा उनीहरुले कति खेर पनि टेन्शन महशुस हुन दिएनन, हरपल मुहारमा खुशी नै रह्यो ।

बसबाट झरेपछि केही समय हिडेर हरिको घरपुग्नु पर्ने हामी पाँचै जना हिड्न  तयार भयौ । बाटो भरि रमाईलो गर्दै घर पुग्यौ । हरी पुजामा व्यस्त थियो, हामी कोठामा केही छिन थकान मार्दै थियौ । बहिनीहरुले मिठो पानी ख्याउनु भयो, पुजाबाट उठेर हरि भेटन आयो ।
साझँ हामी भोलीको विहेको तयारी गर्न तर्फ लाग्यौ, साझँतिर घरबाहिर गाना बज्न थालेछ, गितको आवाजले हामीलाई पनि नाच्न बाध्य बनायो । हामी सवै बाहिर निस्किएर नाचौ, दुलाहालाई नचायाँै । एकैछिनमा देउडा सुरुभयो, म भने मज्जाले त्यसको आनन्द उठाउन थाले ।

(बैवाहिक दिनको सम्पुर्ण कथा हरी एक्सप्रेसको अर्को अंकमा प्रकाशित हुनेछ) क्रमश .........
यज्ञराज जोशी “सुमन”